Woda żywa (Bajka)

„Baśń tę dedykuję wszystkim, którzy chcą posiadać wpływ na swoje życie" – napisała Roksana Jędrzejewska-Wróbel na okładce „Wody żywej", baśni o twórczości. I nie chodzi wyłącznie o twórczość artystyczną, lecz o bycie człowiekiem, który „ma dość wyobraźni i odwagi, by wcielać w życie swoje plany i marzenia".

Mariannę, dziewczynkę z Betonowego Miasta, przezywają w szkole „Artystką". Ma bujną wyobraźnię, ale to ukrywa, aby nie narażać się na kpiny. Talent dziewczynki doceniają tylko jej młodsi bracia. Ale i oni nie znają jej szerokiego marzenia: aby ich rodzinne miasto znów było zielone, a bloki – kolorowe. Dziewczynka stara się coś zmienić, jednak nie ma szans, bo Betonowe Miasto dusi się od żaru. I braku wody.

Słysząc, iż zwycięzca organizowanej poprzez „Wodę żywą" gry miejskiej będzie mógł zrealizować swój projekt na upiększenie miasta, Marianna podejmuje wyzwanie. Tak nad wyraz chciałaby namalować coś na szarej ścianie domu naprzeciwko...

Czy wygra konkurs? Czy zdoła przywrócić szczęśliwe życie miastu? Rzece, fontannom, kwiatom. Zdyszanemu psu, wyschniętej żabie... Zresztą, czy trzeba wygrywać konkursy, by żyć tak, jak się chce?

Marianna ─ SZCZĘŚLIWA, BO TWÓRCZA – już zna odpowiedź!

To czwarta z siedmiu „Baśni nie dość znanych" ─ każda z ich bohaterek zrozumiała, od czego zależy szczęście. Najwyższa pora przypomnieć sobie lub nareszcie poznać mądre ludowe baśnie, które opowiada na nowo mistrzyni odczytywania starych prawd, autorka bestsellerowej książki dla młodszych czytelników pt. „Siedmiu wyśmienitych i sześć innych, nie całkiem nieznanych historii".

cykl „Siedem szczęśliwych. Baśnie nie dość znane" tworzą tomy: „Kwiat paproci", „Szklana Góra", „Dziwożona", „Woda żywa", „Żelazne trzewiczki", „Kije samobije" i „Śpiący rycerze". Linię zaprojektowała i wszystkie książki zilustrowała Marianna Oklejak.